လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လာေမးသြားတယ္။ “ဆုကို ဘုရားမွာ ဘာေၾကာင့္ေတာင္းရတာလဲ”တဲ့။ သူသိခ်င္တာက ဘုရားမွာပဲ ဆုေတာင္း၇တာလား ဒီျပင္အျခားေနရာမွာေကာ ဆုေတာင္းလို႔ မရဘူးလား။ ဆုက မေတာင္းပဲေကာ မရဘူးလားလို႔ ေမးခ်င္တာကို မေမးတတ္ေတာ့ သူေမးတတ္သလို ေမးသြားခဲ့တာပါ။
“အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတုိ႔ကိုကား ျပဳလုပ္၏။ သုိ႔ေသာ္ကား ထိုသူသည္ ဆုေတာင္းျခင္းအမႈကိုကား မျပဳလုပ္။ ထုိသူ၏ လားေရာက္ရာ ဘံုဘ၀ဂတိသည္ မေသခ်ာ”လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္က “ေကာင္ကင္သို႔ ပစ္လႊတ္အပ္ေသာ တုတ္သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ အဖ်ားျဖင့္ က်ေရာက္မည္လား အရင္းျဖင့္က်ေရာက္မည္လား အလယ္သားျဖင့္ က်ေရာက္မည္လားဆုိတာ မေသခ်ာသကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ၿပီးေတာ့ ဆုမေတာင္းေသာသူ၏ လားေရာက္ ဂတိသည္လည္း မေသခ်ာမေရရာ” ဥပမာေလးနဲ႔လဲ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေသးတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ ဇာတိရပ္ရြာဘက္မွာက လုပ္အားခကို အလုပ္သမားက ေတာင္းတဲ့အရာကို ေပးၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာလို ပိုက္ဆံတစ္ခုကိုပဲ လုပ္အားခေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုပါေတာ့ ဦးဇင္းက အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ကို ငွါးလိုက္တယ္။ အလုပ္ၿပီးတ့ဲအခါမွာ “ဒကာေရ မင္းလုပ္အားခကို ဆန္ယူမလား ဆီယူမလား ပဲယူမလား စပါးယူမလား ေျမပဲေတာင့္ယူမလား ေျပာင္းဖူးဆန္မလား ပိုက္ဆံပဲယူမလား”လို႔ ေမးရပါတယ္။ ဒီအခါမွာသူက သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို ေတာင္းပါတယ္။ သူက ဆန္ယူမယ္ဆုိရင္လဲ ဦးဇင္းက ဆန္ေပးလိုက္ရံုပဲေပါ့။
သူက“ ႀကိဳက္တာေပးပါလို႔ေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာယူရမွန္းမသိလို႔ မေျပာတတ္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္” အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးၾကေတာ့ ဦးဇင္းက ဦးဇင္းအဆင္ေျပသာေလး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဥိးဇင္းထည့္ေပးလိုက္တာဟာ သူ႔အတြက္ အသံုးက်ခ်င္လဲ က်မယ္ မက်ခ်င္လဲ မက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥိးဇင္းေပးတာပဲ သူယူသြားရေတာ့တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဦးဇင္းေပးတာကို မယူခ်င္ရင္ အစကထဲက ဘာယူမွာလဲ ေမးေနကထဲက လိုခ်င္တာကို ယူခ်င္တာကို ေျပာေပါ့။ သူမေျပာေတာ့ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပတာပဲ ေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။
ကုသိုလ္ေတြ လုပ္ထားရင္ လိုခ်င္တာကို ရႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္က သိထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္ေတြလုပ္ၿပီးေတာ့ လိုခ်င္တာ ရခ်င္တာကို မေတာင္းဘူးဆိုရင္ ကုသုိလ္ကံက သူေပးခ်င္တဲ့အရာကို ေပးလိုက္မွာပဲ။ သူကေတာ့ ေကာင္းမယ္ထင္တာကို ေပးလိုက္တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာတုိင္းကို ကိုယ္က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာေလ။ ဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆုေတာင္းေပါ့။
ဆုက မေတာင္းပဲမရဘူးလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖ၇မယ္ဆုိ၇င္ မေတာင္းပဲ ရေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့ဆုဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ လုပ္အားခက ထိုက္တန္စြာရရွိတာပဲျဖစ္တယ္။ ဘာမွ မလုပ္ပဲ အေခ်ာင္ရရွိတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဆုကို ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ ေတာင္းရတယ္ ဆုက မေတာင္းပဲမရဘူးလားဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းသြားေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုဆက္ေျပာခ်င္တာက ဆုကို ဘုရားမွာပဲ ေတာင္းရတာလားဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ဆုကို ဘုရားမွာမွမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္မွာမဆိုေတာင္းလို႔၇တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူဟာ ကိုယ္အမွန္တကယ္ ေလးစားတဲ့သူ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။
လူဆုိတာ ကိုယ္ေလးစားတဲ့သူကို ေပးထားတဲ့ကတိနဲ႔ ကိုယ္မေလးစားတဲ့သူကို ေပးထားတဲ့ကတိ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ကို ေပးထားတဲ့ကတိသံုးမ်ိဳးထဲက ဘယ့္သူ႔ကို ေပးထားတဲ့ကတိကို ပိုၿပီးေတာ့ တည္ေအာင္ႀကိဳးစားမလဲ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတာက ကတိေပးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တာပဲ။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတဲ့ကိစၥဟာ တန္ရာတန္ေၾကးကို ေပး၀ယ္တာပဲ။ သူမ်ားဆီကေန လက္ျဖန္႔ခံၿပီးေတာ့ အေခ်ာင္အလကားေတာင္းယူေနတာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတဲ့သူမ်ား ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့သူမ်ားကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကတိမေပးဘူး။ ကတိေပးေနစရာမလုိဘူး။ ကိုယ္စိတ္ထဲကျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ မွန္မွန္လုပ္သြားၾကတာပဲ။
အေလာင္းေတာ္သုေမဓာရွင္၇ေသ့ဟာ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားဆီမွာ တပည့္ေတာ္ ဘုရားျဖစ္ရပါလို၏လို႔ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ငါလဲ သူ႔လိုမ်ိဳး ေလာကအက်ိဳးသယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ ဘုရားျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲကေန ဆံုးျဖတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဗုဒၶ၀င္က်မ္းျပဳဆရာေတြက ဆုေတာင္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေလးစားၿပိးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူေတြက သူတစ္ပါးကုိ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ၿပီးေတာ့ ကတိေပးေနစရာ သုိ႔ ဆုေတာင္းေနစရာမလိုဘူး။
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေလးစားဖို႔ မေသခ်ာဘူး ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မေသခ်ာဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္အမွန္တကယ္ေလးစား၇တဲ့သူကို ကတိေပးတာ သို႔ ဆုေတာင္းတာဟာ လုပ္သင့္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ရရွိခံစားႏုိင္လို႔ပါ။
ဒါဆုိရင္ ဆုက ဘုရားမွာပဲ ေတာင္းရတာလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လဲ ၇ွင္းသြားေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
“ဆုေတာ့ေတာင္းပါရဲ႕ အဲဒီဆုေတာင္းျပည့္ဖို႔အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ဘူးဆုိရင္ ဆုေတာင္းမျပည့္ဘူး”လို႔ ဘုရားရွင္က အတိအလင္း ေဟာၾကားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္တယ္။
ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတာဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအရာကို ရဖို႔အတြက္ သူနဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဆုက ေတာင္းကို ေတာင္းရမွာပါ။ ဆုမေတာင္းတဲ့သူဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မုိက္မဲတဲ့သူပဲလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ လူဆုိတာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာဟာ ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ခ်မွတ္သင့္တာေပါ့။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတာ့ ခ်မွတ္ပါရဲ႕။ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဆုေတာ့ေတာင္းပါရဲ႕ ဆုေတာင္းျပည့္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိ ငါဟာဘာလဲ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဘယ္လိုလူလဲဆုိတာ ေသခ်ာျပန္လည္သံုးသပ္သင့္တယ္။
…………………………………………………………………………………………….မုိးသု(မႏၱေလး)
Posted by အရွင္ေခမာနႏၵ( မိုးသု- မႏၱေလး)
“အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတုိ႔ကိုကား ျပဳလုပ္၏။ သုိ႔ေသာ္ကား ထိုသူသည္ ဆုေတာင္းျခင္းအမႈကိုကား မျပဳလုပ္။ ထုိသူ၏ လားေရာက္ရာ ဘံုဘ၀ဂတိသည္ မေသခ်ာ”လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားရွင္က “ေကာင္ကင္သို႔ ပစ္လႊတ္အပ္ေသာ တုတ္သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ အဖ်ားျဖင့္ က်ေရာက္မည္လား အရင္းျဖင့္က်ေရာက္မည္လား အလယ္သားျဖင့္ က်ေရာက္မည္လားဆုိတာ မေသခ်ာသကဲ့သို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ၿပီးေတာ့ ဆုမေတာင္းေသာသူ၏ လားေရာက္ ဂတိသည္လည္း မေသခ်ာမေရရာ” ဥပမာေလးနဲ႔လဲ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေသးတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ ဇာတိရပ္ရြာဘက္မွာက လုပ္အားခကို အလုပ္သမားက ေတာင္းတဲ့အရာကို ေပးၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာလို ပိုက္ဆံတစ္ခုကိုပဲ လုပ္အားခေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုပါေတာ့ ဦးဇင္းက အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ကို ငွါးလိုက္တယ္။ အလုပ္ၿပီးတ့ဲအခါမွာ “ဒကာေရ မင္းလုပ္အားခကို ဆန္ယူမလား ဆီယူမလား ပဲယူမလား စပါးယူမလား ေျမပဲေတာင့္ယူမလား ေျပာင္းဖူးဆန္မလား ပိုက္ဆံပဲယူမလား”လို႔ ေမးရပါတယ္။ ဒီအခါမွာသူက သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို ေတာင္းပါတယ္။ သူက ဆန္ယူမယ္ဆုိရင္လဲ ဦးဇင္းက ဆန္ေပးလိုက္ရံုပဲေပါ့။
သူက“ ႀကိဳက္တာေပးပါလို႔ေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာယူရမွန္းမသိလို႔ မေျပာတတ္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္” အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးၾကေတာ့ ဦးဇင္းက ဦးဇင္းအဆင္ေျပသာေလး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဥိးဇင္းထည့္ေပးလိုက္တာဟာ သူ႔အတြက္ အသံုးက်ခ်င္လဲ က်မယ္ မက်ခ်င္လဲ မက်ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥိးဇင္းေပးတာပဲ သူယူသြားရေတာ့တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဦးဇင္းေပးတာကို မယူခ်င္ရင္ အစကထဲက ဘာယူမွာလဲ ေမးေနကထဲက လိုခ်င္တာကို ယူခ်င္တာကို ေျပာေပါ့။ သူမေျပာေတာ့ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပတာပဲ ေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။
ကုသိုလ္ေတြ လုပ္ထားရင္ လိုခ်င္တာကို ရႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္က သိထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္ေတြလုပ္ၿပီးေတာ့ လိုခ်င္တာ ရခ်င္တာကို မေတာင္းဘူးဆိုရင္ ကုသုိလ္ကံက သူေပးခ်င္တဲ့အရာကို ေပးလိုက္မွာပဲ။ သူကေတာ့ ေကာင္းမယ္ထင္တာကို ေပးလိုက္တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာတုိင္းကို ကိုယ္က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာေလ။ ဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆုေတာင္းေပါ့။
ဆုက မေတာင္းပဲမရဘူးလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖ၇မယ္ဆုိ၇င္ မေတာင္းပဲ ရေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ့ဆုဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ လုပ္အားခက ထိုက္တန္စြာရရွိတာပဲျဖစ္တယ္။ ဘာမွ မလုပ္ပဲ အေခ်ာင္ရရွိတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဆုကို ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ ေတာင္းရတယ္ ဆုက မေတာင္းပဲမရဘူးလားဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းသြားေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုဆက္ေျပာခ်င္တာက ဆုကို ဘုရားမွာပဲ ေတာင္းရတာလားဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ဆုကို ဘုရားမွာမွမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္မွာမဆိုေတာင္းလို႔၇တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူဟာ ကိုယ္အမွန္တကယ္ ေလးစားတဲ့သူ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။
လူဆုိတာ ကိုယ္ေလးစားတဲ့သူကို ေပးထားတဲ့ကတိနဲ႔ ကိုယ္မေလးစားတဲ့သူကို ေပးထားတဲ့ကတိ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ကို ေပးထားတဲ့ကတိသံုးမ်ိဳးထဲက ဘယ့္သူ႔ကို ေပးထားတဲ့ကတိကို ပိုၿပီးေတာ့ တည္ေအာင္ႀကိဳးစားမလဲ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတာက ကတိေပးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားလုပ္ပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တာပဲ။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတဲ့ကိစၥဟာ တန္ရာတန္ေၾကးကို ေပး၀ယ္တာပဲ။ သူမ်ားဆီကေန လက္ျဖန္႔ခံၿပီးေတာ့ အေခ်ာင္အလကားေတာင္းယူေနတာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတဲ့သူမ်ား ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့သူမ်ားကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကတိမေပးဘူး။ ကတိေပးေနစရာမလုိဘူး။ ကိုယ္စိတ္ထဲကျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ မွန္မွန္လုပ္သြားၾကတာပဲ။
အေလာင္းေတာ္သုေမဓာရွင္၇ေသ့ဟာ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားဆီမွာ တပည့္ေတာ္ ဘုရားျဖစ္ရပါလို၏လို႔ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ငါလဲ သူ႔လိုမ်ိဳး ေလာကအက်ိဳးသယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ ဘုရားျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲကေန ဆံုးျဖတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဗုဒၶ၀င္က်မ္းျပဳဆရာေတြက ဆုေတာင္းတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေလးစားၿပိးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူေတြက သူတစ္ပါးကုိ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ၿပီးေတာ့ ကတိေပးေနစရာ သုိ႔ ဆုေတာင္းေနစရာမလိုဘူး။
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေလးစားဖို႔ မေသခ်ာဘူး ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မေသခ်ာဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္အမွန္တကယ္ေလးစား၇တဲ့သူကို ကတိေပးတာ သို႔ ဆုေတာင္းတာဟာ လုပ္သင့္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို ေလးစားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ရရွိခံစားႏုိင္လို႔ပါ။
ဒါဆုိရင္ ဆုက ဘုရားမွာပဲ ေတာင္းရတာလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လဲ ၇ွင္းသြားေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
“ဆုေတာ့ေတာင္းပါရဲ႕ အဲဒီဆုေတာင္းျပည့္ဖို႔အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ဘူးဆုိရင္ ဆုေတာင္းမျပည့္ဘူး”လို႔ ဘုရားရွင္က အတိအလင္း ေဟာၾကားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္တယ္။
ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတာဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအရာကို ရဖို႔အတြက္ သူနဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဆုက ေတာင္းကို ေတာင္းရမွာပါ။ ဆုမေတာင္းတဲ့သူဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မုိက္မဲတဲ့သူပဲလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ လူဆုိတာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာဟာ ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ခ်မွတ္သင့္တာေပါ့။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတာ့ ခ်မွတ္ပါရဲ႕။ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဆုေတာ့ေတာင္းပါရဲ႕ ဆုေတာင္းျပည့္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိ ငါဟာဘာလဲ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဘယ္လိုလူလဲဆုိတာ ေသခ်ာျပန္လည္သံုးသပ္သင့္တယ္။
…………………………………………………………………………………………….မုိးသု(မႏၱေလး)
Posted by အရွင္ေခမာနႏၵ( မိုးသု- မႏၱေလး)
No comments:
Post a Comment